W czerwcu zrobiłam jedną, w lipcu, którego minęła już ponad połowa, też zrobiłam jedną. Czekam aż zaczną trząść mi się ręce, aż już nie będę mogła wytrzymać dłużej bez cięcia i przyklejania. Ale na razie oddaję się, z lekkimi wyrzutami sumienia, letniemu lenistwu.
Dokładnie rok temu skończyłam pierwszą, zimą udało mi się z drugą, a niedawno zrobiłam trzecią – ostatnią. Trzy skrzynie dla trojga dzieci.
Pod tym intrygującym (nieprawdaż?) tytułem kryje się opowieść i zdjęcia, które trochę napawają mnie dumą, ale też trochę wstyd, że można uprawiać taką prowizorkę. Chociaż w sumie jakie to ma znaczenie?
Dwa miesiące budowałam łódź. Taką z prawdziwego zdarzenia, nie byle jaką, z kotwicą, żaglem, sterem i bocianim gniazdem. Oczywiście nie sama, miałam swoich pomocników. Proszę państwa, oto Postrach Mórz!
W ciągu ostatniego miesiąca zrobiłam jedną kartkę i gdy kilka dni temu miałam zrobić kolejną, aż mnie odurzył zapach kleju (chociaż wcale nie jest jakoś bardzo wonny), zachwycił dźwięk przycinanego papieru i widok tych wszystkich fragmentów, z których tworzy się całość. Ja wiem, że to może dziwnie brzmi i ciężko sobie to wyobrazić, ale tak…
Przed 1 listopada dostałam od babci pięć kwiatów do przygotowania cmentarnej wiązanki. Wykorzystałam tylko trzy, a pozostałe dwa straszyły mnie przez kilka miesięcy, a to wypadając z szafy, a to wyskakując z innych, często zaskakujących miejsc. Długo szukałam na nie pomysłu.
Czas był bezlitosny. Ubywało mi dni, a ja nie miałam nic. Ani planu, ani nawet pomysłów. Jak człowiek jest niezorganizowany i niezdecydowany, to potem trzeba improwizować, robić jakieś czary-mary. No i właśnie to zrobiłam w tym roku z okazji urodzin mojego najstarszego dziecka.